De rivier

Kattegat ligt aan een meer, dat uitmondt in een rivier die de fjorden intrekt.

Haldor zat gehurkt naast het meer en keek naar zijn eigen weerspiegeling in het water. Het was pas enkele dagen geleden dat ze weer terug waren gekomen uit Engeland. Het was de dag waarop zijn saaie, nutteloze leven weer begon in Kattegat. Hij had niets of niemand waarvoor hij wou terugkeren in Kattegat. Geen vrouw of kinderen. Al zijn vrienden waren mee naar Engeland. Zuchtend kwam hij overeind en wreef hij over zijn nek heen. Hij had hier afgesproken met Eydis.

Eydis had een tijdje toe staan kijken hoe Haldor bij de rivier zat. Het was verleidelijk geweest om hem een zetje te geven, zodat hij erin zou tuimelen, maar ze besloot het niet te doen. Toen Haldor overeind kwam, stapte zij het zand in. 'Het is een mooie dag, vind je niet?' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek naar de zon die hoog aan de blauwe hemel stond. 'Dat konden we op zee niet zeggen.' Ze hadden, op zowel de heen als terugvaart, hevige stormen moeten doorstaan.

Haldor draaide zich om bij de bekende stem en glimlachte. Voor de reis had hij Eydis enkel van gezicht gekend, maar in de lange tijd in Engeland waren ze vrienden geworden. De luchtigheid van Eydis paste goed bij het serieuze en peinzende karakter van Haldor. 'Het is inderdaad een prachtige dag,' verzuchtte hij, terwijl hij een hand door zijn haren haalde en naar de lucht keek. Hij had de dag ervoor met Eirik gejaagd in de bossen, om hun terugkomst te vieren.

'Ik hoorde dat je broer van plan is een groot feest te organiseren, ter ere van de goden vanavond.' Ze liet zichzelf in het zand zakken en staarde naar het water. 'En ik hoorde ook dat jullie die offers al klaar hebben staan.' Haar buren hadden haar vanochtend enthousiast verteld hoe hun geiten uitgekozen waren om geslacht te worden. Het was een grote eer - in ieder geval voor haar buurvrouw.

Haldor sloeg zijn armen over elkaar heen en kon niets anders dan zwak glimlachen. Zijn broer had het inderdaad over een feest gehad en offers. 'Het is om de doden te eren en de overlevende te vieren. Daarnaast hebben we zoveel drank buit gemaakt dat we best wel weer eens een feest kunnen organiseren.' Hij liet zich naast haar zakken en tekende met zijn vinger enkele figuurtjes in het zand. 'Was je familie blij om je weer terug te zien?'

Eydis knikte gniffelend. 'Daar heb je gelijk in.' De Westerlingen wisten hoe ze moesten brouwen, dat was zeker. 'Mijn moeder is het er nooit mee eens geweest dat ik voor dit leven heb gekozen. Ze vond dat ik de boerderij over had moeten nemen en voor haar moest zorgen tot ze er niet meer was. Mijn jongere zusje heeft uiteindelijk die taak op zich genomen, maar het heeft de band tussen mij en mijn moeder er niet sterker op gemaakt. Ach, wat maakt het ook uit, ik ben gelukkig - dat is het voornaamste, niet waar?'

Haldor luisterde bedachtzaam naar de woorden van Eydis. 'Dat is inderdaad het belangrijkst,' beaamde hij. Zelf had hij ook een ingewikkelde jeugd gehad: met een vader als Earl kon ook niets anders. Gelukkig had hij een oudere broer gehad, Eirik, en hoefde hij dus geen Earl te worden. Hij wilde veel liever een rustig leven leiden met een gezin ergens buiten het dorp. Niet dat daar ooit iets van was gekomen… Terwijl Eirik vrouw na vrouw kreeg, had Haldor maar weinig succes.

'Dus, vanavond wordt het een groot feest.' concludeerde ze en stond op. 'Ik kijk ernaar uit, ik kan wel weer wat muziek gebruiken.' Het was een zware terugreis geweest vanuit het westen en Kattegat kon wel wat opheldering gebruiken. Daarbij waren dit soort feesten altijd een goede gelegenheid om iedereen weer te zien en om verhalen te vertellen over wat ze allemaal hadden meegemaakt. 'Hoewel jij er niet echt uitziet alsof je in de feeststemming bent.'

Haldor zuchtte zachtjes en keek Eydis getergd aan. 'Het is gewoon- ik heb niemand om iets mee te vieren. Ja, natuurlijk met jou en de andere krijgers, maar- niemand wachtte op mij hier in het dorp. Ik heb geen familie of geliefden, buiten mijn broer en nichtje om. Het-' Hij zuchtte en moest toen lachen. 'Moet je mij horen… De eeuwige klager,' lachte hij, terwijl hij zijn hand op haar schouder legde. 'Maar ik zal van vanavond genieten, dat beloof ik. Heb jij nog wat vrienden waarmee je naar het feest gaat?'

Eydis keek hem aan en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Dan moet je ervoor zorgen dat je iemand hebt om het mee te vieren.' lachte ze en haalde eveneens haar schouders op. 'Niet echt. Ik beschouw de krijgers als mijn vrienden - mijn familie en eigenlijk vind ik dat wel prima.' Ze genoot van het vrije leventje, geen regels, niemand die achter je aan liep om alles wat je doet te verbeteren.

'Ik weet het,' lachte hij, terwijl hij kort tegen haar aan duwde met zijn schouder. 'Zo gemakkelijk is het niet hoor! Soms denk ik weleens dat ik met mijn zwaard en boog getrouwd ben.' Lachend schopte hij tegen een takje aan en dacht aan zijn broer. Die had al zo vaak gezegd dat hij hem wel aan enkele vrouwen zou voorstellen, maar Haldor was daar nog niet op ingegaan. 'Ach, de meeste dorpsbewoners zullen toch de hele avond aan onze lippen hangen. Om alle verhalen te horen.'

'En je hebt mij niet eens uitgenodigd voor de bruiloft!' riep ze verontwaardigd uit en begon te lachen. 'De mensen hangen altijd aan onze lippen, niet waar?' De reizen waren de spannendste dingen die er gebeurde in Kattegat en omgeving, het maakte niet uit wát ze vertelde, als ze maar iets vertelde dat een beetje sensatie en avontuur bevatte.

'Het was een besloten huwelijk,' grapte hij lachend, 'en gelukkig zijn we nog steeds erg gelukkig samen.' Hij wreef over zijn zwaard en zuchtte. Het was ooit van zijn vader geweest. Toen hij stierf, gaf hij de macht van het dorp aan Eirik en als troostprijsje kreeg Haldor zijn zwaard. Niet dat hij had gewild dat het andersom was geweest. 'Zoals altijd, inderdaad,' stemde hij in. 'Al moeten we wel oppassen dat we niet teveel vertellen. Als we het te rooskleurig maken, dan wil iedereen de volgende keer mee naar Engeland.'

'Ach als we vertellen hoe bloederig het er af en toe aantoe ging, blijft meer dan de helft al thuis, dat beloof ik je.' Niet heel Kattegat was zo moedig als ze zelf zeiden dat ze waren. De meeste kickte op de verhalen, maar konden zelf nog geen zwaard in hun handen houden. 'Dus, staat er verder nog iets op de planning van Eirik?' vroeg ze zich nieuwsgierig af. Als er iemand was die wist wat er aan de hand was in het leven van de Earl, dan was het wel zijn broer.

Haldor haalde zijn schouders op. 'Niet heel veel spannends. Eirik gaat ons natuurlijk toespreken en het dorp vertellen over de tocht naar Engeland. Er zullen offeringen zijn aan de Goden en aan de zee. En verder zal er gewoon heel erg veel drank voor iedereen zijn,' grinnikte hij met zijn armen over elkaar heen geslagen. 'En er zullen vast paar mensen gaan die gaan zingen en ik heb gehoord dat er een gigantisch kampvuur op het strand gebouwd zal worden.'

'En heeft hij nog plannen voor na het feest? Als in nieuwe tochten? Nieuw gebied ontdekken?' vroeg ze nieuwsgierig. Als dat zo was, was Eydis de eerste die zich aan zou bieden om mee te gaan. 'Ik kan me voorstellen dat hij honger heeft naar meer nu hij dit heeft gezien. Wellicht opnieuw naar dat gebied, er was niet ver naar het noorden een nederzetting. Je kan me niet vertellen dat jullie die gemist hebben, of ben ik de enige die nieuwsgierig is naar wat daar te vinden is?' Ze hadden een klooster gevonden, met zogenaamde monniken, maar Eydis wilde meer zien dan een stelletje kale mannen die woorden in een vreemde taal op papier krabbelde.

Haldor haalde zijn schouders op als antwoord op al haar vragen. 'Ik heb werkelijk geen idee! Hij is nog zo euforisch over deze tocht, dat hij nog niet eens denkt aan de toekomst. Maar ik denk dat hij wel naar die nederzetting wil gaan. Het is niet al te ver varen en we hebben nog genoeg manschappen over om de nederzetting over te nemen.' Hij moest lachen om haar woorden en wreef over zijn kaak. 'Je kent Eirik, die is altijd hongerig naar meer macht.'

'Eirik is hongerig naar alles.' merkte ze op. Ze vroeg zich af of die man ooit ergens genoeg van zou hebben. Als hij goud had, wilde hij meer goed. Als hij een kind had, wilde hij meer kinderen. Als hij land had, wilde hij meer land. 'Maar goed, genoeg over Eirik, er wordt al veel te veel over die man gepraat hier.' Als Earl was hij vaak het middelpunt van het gesprek. 'Ik hoorde dat Eluf alweer op het punt stond om naar Valhalla te trekken, die man wil volgens mij ook alleen maar aandacht.' lachte ze en sloeg haar armen over elkaar heen. 'En ik hoorde dat je broer plannen had om Ylva kandidaat te stellen als bruid, voor een van de zoons van Earl Baldar.'

Haldor glimlachte bij het noemen van de naam van zijn nichtje. Hij was altijd al dol op haar geweest, net zoals zijn broer, ook al liet Eirik het minder merken. 'Ik heb het inderdaad ook gehoord,' zei hij zachtjes, terwijl hij bedachtzaam naar de rivier keek. Hij wist niet wat hij erover moest denken. Ylva begon al een heuse jongedame te worden en hij was er zeker van dat veel mannen uit buurdorpen haar zouden willen hebben als vrouw. 'En hij is nog steeds niet erin geslaagd om een nakomeling te produceren,' merkte hij ook mompelend op. Ze hadden gedacht dat zijn vrouw misschien wel zwanger zou zijn als ze terug zouden komen, maar niets was minder waar.

'Misschien hebben de goden wel iets anders voor hem in gedachten, dat weet je niet. We kunnen enkel een offer brengen aan Freya vanavond, en hopen dat zijn vrouw snel zijn zoon zal dragen.' mompelde Eydis en volgde hem naar de rivier toe. Ze trok haar laarzen uit en stapte het koude water in. De bladeren begonnen alweer van de bomen te verdwijnen, wat betekende dat het ook weer kouder werd.

'Dat kunnen we inderdaad. Ik zou nog liever voor de vrouw willen bidden, want als ze niet snel een zoon krijgt, dan gaat Eirik net zo gemakkelijk weer verder zoeken naar een nieuwe vrouw. En dat gun je natuurlijk niemand.' Hij moest lachen toen ze het water in liep en volgde al snel haar voorbeeld. Hij wist nog wel dat zijn vader hem als kleine jongen elke winter de rivier in gooide, om hem zogenaamd hard te maken. Nou, dat was hij inderdaad geworden.

'Iedereen heeft zo zijn prioriteiten.' merkte ze mompelend op. Hun Earl gaf niet bepaald het goede voorbeeld van hoe liefde eruit zou moeten zien, maar Eydis was niet van het vingertjes wijzen en commentaar geven op andermans levensstijl. Zeker niet als dat zou betekenen dat ze haar plekje op de boot bij de volgende tocht kon verliezen. Eirik was een man die niet van commentaar hield. 'En, heb je al een danspartner op het oog voor vanavond?' vroeg ze grijzend en spetterde wat water zijn kant op.

Haldor besloot ook maar dat hij het daar bij liet. Hij hield veel van zijn broer, maar had op veel gebieden een andere mening. En het zou niet juist zijn om die uit te spreken met andere mensen erbij. En dat zou hij zijn broer ook niet aan doen. Grinnikend schudde hij zijn hoofd. 'Ik ben een vreselijke danspartner, dus ik ga mij vanavond gewoon afzijdig houden en wat verhalen vertellen over Engeland. Allemaal om dansen te vermijden.'

'Nou, dat zullen we dan nog wel eens zien. Ik dacht dat je zo graag een vrouw wilde - en dan moet je toch echt met dansen beginnen.' lachte ze en dobberde wat met haar voeten op en neer. 'Kom op, je kan heus wel wat pasjes! Je kan me niet wijs maken dat je niet kan dansen. Zeker niet als je wat bier achter over hebt geslagen.' Dan kon iedereen dansen, of het er nou uit zag of niet.