Het feest

Klint glimlachte toen May zijn hand onder de tafel vastpakte. 'Ach, misschien moeten we er maar gewoon op vertrouwen dat hij het wel oplost. Hij is niet voor niets Earl, niet waar?' Wat Eirik met zijn privéleven deed moest hij zelf weten. Dat waren Klint's zaken niet, en ook niet die van May en Elli. 'Ik denk dat hij een goede reden heeft gehad om het haar niet te vertellen, of misschien heeft hij er de kans wel niet voor gehad.'

Eydis schudde lachend haar hoofd en liep met Frey en Leida naar het kampvuur toe. 'Die liederen waren vreselijk Frey!' riep ze lachend uit en keek om of ze nog anderen zag die wellicht mee wilde zingen. Iedereen leek echter druk bezig te zijn met zijn eigen ding, en daarbij zou het toch niet lang duren voordat de rest zich bij hen zou voegen. 'Frey! Verrijk ons met je zangkunsten.' gniffelde ze en wachtte af tot hij zou beginnen.

'We zullen het wel mee maken, Ylva. Want één ding is zeker, we zullen er mee moeten leren leven. En wie weet, misschien wordt het wel helemaal geen jongen of zijn er problemen bij de bevalling. Niets is zeker als de Goden zich ermee bemoeien.' Hij stond op en trok haar ook omhoog. Voordat ze weer terug gingen, gaf hij haar eerst een stevige knuffel. Hij glimlachte na haar standvastige woorden. 'Ik dacht al, waar is mijn nichtje gebleven?' grijnsde hij.

'Hoe vreselijker ze zijn, hoe beter het feest is. Werkelijk, ooit gezien dat iedereen mee begon te zingen als ik begon met een goed lied?' Hij lachte en startte zijn lied. Het was een ridicuul lied uit Engeland en de krijgers waren er nog steeds niet achter wat ze precies zongen. Het had in elk geval een grappig ritme en je kon het met allerlei toonhoogtes zingen, zodat het na een tijdje één grote troep met stemmen werd.

'Inderdaad, ik denk dat hij het niet expres heeft gedaan. Ik hoop alleen maar dat Ylva dat door heeft... En laten we er anders maar over ophouden, straks hoort Eirik ons nog,' zei May met een glimlach, maar keek ondertussen ook over haar schouder of hij nog plotseling achter hen stond. Ze was als de dood om aan de verkeerde zijde van de Earl te staan. Ze had gezien wat hij allemaal kon doen als je hem niet aan stond. Nog steeds verlangde ze er naar om met Klint naar huis te gaan, maar ze moesten wel bij de offers blijven. Want niemand wou aan de verkeerde kant staan bij de Earl, maar ze wilde nog minder graag bij de Goden verkeerd staan.

'Ja, natuurlijk.' zei hij met een zekere glimlach op zijn gezicht toen ze aankondigde dat ze met de offers zou beginnen. 'Ik hoop dat de goden blij zullen zijn met onze offerringen van vanavond.' Zelf trok hij zijn vrouw dichter naar zich toe en pakte haar hand beet. 'Bedankt Zanna.' Hij was zich ervan bewust dat zijn ex-vrouw zich er niet prettig bij voelde, wat volkomen begrijpelijk was. Echter kon Eirik niet met jan en alleman rekening houden als het aankwam op gevoelens. Hij had een nieuwe vrouw en het was enkel een kwestie van tijd voor zij samen kinderen zouden krijgen. Dat was iets wat iedereen kon verwachten.

Leida keek ook grinnikend naar Frey, maar had eigenlijk meer oog voor haar beste vriendin. In de tijd dat ze weg was, had ze haar echt enorm gemist. Eydis was haar steun en toeverlaat en ze kon altijd met alles bij haar terecht. In de tijd voordat ze naar Engeland gegaan was, was er bij Leida ook een bepaald gevoel gegroeid voor haar vriendin dat ze niet had kunnen plaatsen. Ze dacht dat het na de lange reis wel weg zou gaan, maar het tegendeel was gebeurd: het was er nog steeds en in nog grotere mate. Ze kon haar ogen niet van Eydis afhalen. Haar hele lichaam reageerde vol warmte als ze ook maar iets tegen Leida zei. Met een blozend gezicht wendde ze zich van haar vriendin af. Zou Eydis wat door hebben?

Ylva omhelsde hem stevig en glimlachte bij zijn woorden. 'Het is niet dat ik hem geen zoon gun...' zei ze uiteindelijk nog en pulkte wat aan haar jurk. 'Ik had enkel gehoopt dat hij er geen nieuwe vrouw voor nodig had gehad.' Voorzichtig klopte ze het zand van haar jurk af en veegde de overgebleven tranen van haar wangen af. Ze hoopte dat het niet al te erg te zien was, maar iedereen wist waarschijnlijk toch wel dat ze overstuur was.

Eydis bulderde luid lachend mee met het lied dat Frey had ingezet. Het was zo vals als wat, maar dat maakte haar niets uit. Hoe meer bier er vloeide, hoe meer stemmen er meededen met het lied en hoe hectischer alles werd. Nog steeds zingend, pakte ze Leida bij de hand en draaide haar in een rondje, het was een goed lied om op te dansen, dus daar moesten ze - volgens Eydis - dan ook gebruik van maken.

Haldor klopte vaderlijk met zijn hand op haar schouder. 'Ik hoopte het ook, Ylva,' bekende hij, waarna hij haar hand pakte en haar weer mee nam naar het feest toe. 'Toen je net geboren was, waren jullie zo'n leuk gezin. Ik weet zelf niet wat er tussen jouw vader en moeder is gebeurd, dat Eirik het niet meer aandurfde met Zanna.' Ze kwamen langzaam weer het plein op en Haldor keek haar vragend aan. 'Ga je mee naar binnen? Ik heb iemand op mij wachten, wil je er bij komen zitten?'

Zanna glimlachte nog zwakjes, boog opnieuw en liep daarna richting het plein. Alles stond al klaar voor de offers en snel werkte ze de tekens op haar nek, armen en benen bij. Het was verplicht voor iemand die geen priester of priesteres was dat diegene de tekens droeg. Zelf had hun dorp geen officiele priester, dus deed zij eigenlijk altijd de offers als heelvrouwe. Toen het bijna tijd was om te beginnen, deed ze haar mantel af en voelde ze hoe de koude wind al snel haar hele lichaam koud maakte. Haar jurk was dun en bedekte niet eens haar hele armen en benen. Ze beet haar tanden op elkaar en toverde toch een glimlach op haar gezicht, wat maar moeizaam ging.

Leida maakte haar blik los van Eydis en lachte ook mee om het gezang van Frey. Ondanks dat het allesbehalve zuiver was, bracht het wel een sfeer op het strand en al snel zongen er wat krijgers mee. Zelf kende Leida het lied niet en wilde ze dus wat een de zijkant gaan staan, toen Eydis haar plotseling vast pakte. Verbaasd lachend liet ze zichzelf rond draaien en pakte daarna ook de andere hand van Eydis vast. Ze kreeg het warm door haar aanraking en ze hoopte dat Eydis haar rode wangen zou interpreteren als hitte van de inspanning en niet van iets anders. Leida danste net zo enthousiast mee en behield ondertussen de blik van Eydis.

Ylva glimlachte treurig toen Haldor vertelde hoe leuk hij hun gezin had gevonden. Dat was nu allemaal verleden tijd. 'Oh, nee ga maar alvast. Misschien kom ik zo nog. Ik - eh - ik moet nog even iemand zoeken.' Ze draaide zich weg van haar oom en het duurde niet lang voordat ze degene gevonden had die ze zocht. Frey stond luidkeels te zingen rond het kampvuur met een paar andere krijgers. Spontaan verscheen er een glimlach rond haar lippen, al wachtte ze tot ze dichterbij stapte. Soms genoot ze er juist van om zo langs de zijlijn toe te kijken.

Lachend draaide Eydis door naar één van de krijgers die naast haar stond de dansen. Ze had veel van de mannen goed leren kennen in de tijd dat ze in Engeland waren. Je respecteerde elkaar op een andere manier als je zo lang bij elkaar leefde, op dezelfde boot sliep, dezelfde dingen meemaakte. 'Volgens mij wacht je vriendinnetje op je..' gniffelde ze in Frey's oor, terwijl ze naar Ylva wees en hem lachend aan de kant beukte. Ze zette een ander nummer in dat ze van de monniken hadden geleerd, ze had werkelijk geen idee wat ze aan het zingen was. Misschien zou dit nog wel een hele leuke avond worden.

'Zullen we maar eens naar buiten toe gaan? Het duurt vast niet lang meer voor ze met de offers beginnen.' Het vuur was inmiddels al laaiend hoog en Eirik zou de offerringen zo vast aankondigen. Daarna zou het echte feest pas beginnen en zou de drank nog rijkelijker vloeien dan het nu al deed. Zelf was Klint nooit een man geweest die zoveel dronk dat hij het zich de volgende dag niet meer kon herinneren. Het leven kon al zo kort zijn, waarom zou je het voor jezelf nog korter maken door de helft te vergeten? 'Oh, gaan jullie maar alvast, ik kom zo achter jullie aan, oké?' hoorde hij Elli zeggen, waarop hij knikte. 'Dan zien we je zo.' Zelf nam hij May aan de hand mee naar buiten toe.

Haldor glimlachte geruststellend naar zijn nichtje, wreef nog even over haar haren heen en liep daarna richting het huis van Eirik. Op de weg naar binnen kwam hij Klint en May tegen, die hem vertelde dat Elli nog binnen zat. Snel ging hij dus naar binnen en zag hij Elli aan een lege tafel zitten. Met een brede glimlach nam hij naast haar plaats en wees hij naar de mantel. 'Hielp het een beetje?' Hij pakte een half aangeroerde hoorn en dronk het laatste beetje wijn op.

May volgde Klint naar buiten toe en hield zijn hand stevig vast. De mensen begonnen al van alle kanten naar het plein toe te stromen. Bij het kampvuur waren ze nog hard aan het zingen, maar ze wist dat ze vast snel ook naar de offers zouden komen. Ze sloeg haar armen om Klint heen, om de warmte van zijn lichaam en mantel vast te houden, en wiegde zachtjes op de muziek mee, terwijl ze Klint aan bleef kijken. 'Misschien als je de komende tijd geen expedities meer komen, dat we dan eens over een gezin kunnen nadenken?' vroeg ze zachtjes en onzeker. Ze wist totaal niet hoe Klint hierover dacht, niet over het huwelijk, maar ook niet over kinderen.

Frey zong vol overgave en met volle borst zijn lied, tot Eydis hem plotseling onderbrak. Verbaasd keek hij om zich heen en zag hij plotseling Ylva staan. Frey gaf haar een duw terug, maar door de drank verloor hij bijna zijn evenwicht in de beweging en besloot hij maar naar Ylva toe te lopen. Straks zou Eydis hem ook nog eens gaan uitlachen. 'Hé! Gaat ie alweer wat beter?' vroeg hij benieuwd en ook een tikkeltje bezorgd.

Leida werd al snel door een mannelijke krijger vastgepakt om te dansen. Ze danste vrolijk en enthousiast mee, maar hield Eydis in haar ooghoeken in de gaten: het liefst zou ze natuurlijk met haar dansen! Lachend begon ze te klappen toen plotseling Eydis begon te zingen, maar ondertussen zag ze ook hoe iedereen richting het plein begon te lopen. Ze pakte haar vriendins hand vast en gebaarde naar het plein.

Ylva keek lachend naar de aangeschoten Frey en stopte vrij direct toen ze zag dat hij zijn kant op kwam lopen. 'Oh, ja het gaat alweer veel beter. Ik had me niet zo mogen laten gaan.' zei ze en keek hem kort aan. 'Die liederen die jullie zongen, komen die uit Engeland?' vroeg ze nieuwsgierig en frunnikte wat aan haar jurk. Ze had de taal waarin ze zongen niet herkent en de melodie klonk ook niet als iets dat ze eerder had gehoord.

'Een gezin?' herhaalde Klint verbaast en keek May aan. 'Wauw, dat is een grote stap, kinderen...' Hij had zelf nooit nagedacht over het feit of hij een gezin wilde of niet. Hij had zichzelf altijd gezien als een strijder, een krijger die zou sterven op het slagveld als zijn tijd zou komen, waarna hij zou feesten met de goden in Valhalla. Of kinderen in dat plaatje pasten wist hij niet. 'Laten we daar een andere keer over nadenken, oké? Volgens mij gaan de offers zo beginnen.' Hij had geen antwoord voor haar, omdat hij het zelf ook niet wist.

'Hé!' protesteerde ze toen Leida haar hand beetpakte. 'Ik was net zo lekker bezig!' Toen ze zag dat echter iedereen het kampvuur verliet voor het plein waar de offers gehouden werden, zuchtte ze diep uit en liet de liederen voor wat het was. De offers waren belangrijk, voor het hele dorp - voor iedere dorpeling - maar Eydis gaf er niet zoveel om. Natuurlijk moesten ze de goden tevreden houden, maar moest daar werkelijk iedereen bij zijn?

Elli keek op toen ze de stem van Haldor hoorde en moest lachen bij zijn vraag. 'Het heeft me erg geholpen tegen de kou, in deze verschrikkelijke koude hal.' grapte ze, terwijl ze naar de meerdere vuren die brandden keek. Ze had hem niet nodig gehad hier binnen, maar het was een aangenaam gevoel geweest om zijn mantel om te hebben. 'Maar als nog bedankt voor het lenen.' bedankte ze hem met een lach en stond op. 'Zullen we maar eens naar buiten toe gaan? Volgens mij gaat Eirik zo de offerringen aankondigen.'

Eirik keek hoe iedereen zich langzaam maar zeker naar het plein verplaatste. 'Dank jullie allen voor jullie komst. Natuurlijk is vanavond een avond van feest en daar horen offerringen bij! Voor Odin, Thor en alle goden die voor het goede thuiskomen hebben gezorgd. En daarbij natuurlijk ook voor Freya, de godin van de vruchtbaarheid - om haar te bedanken voor haar gulle gift van deze zwangerschap en op een spoedig verloop hiervan!'

Haldor keek ook naar de haardvuren en lachte met haar mee. 'Houd hem maar om vanavond. Het zal tijdens de offers wél koud zijn.' Zelf was hij in Engeland nogal doorgehard geworden: het was er niet per se kouder dan in Kattegat, maar er waren veel avonden dat ze geen tijd hadden gehad om vuur te maken of een dak boven hun hoofd te zoeken. 'Laten we dat inderdaad maar doen. Je wilt de Goden niet laten wachten,' knipoogde hij, waarna hij haar naar buiten leidde.