Het feest

Tyr was naar Zanna toegekomen om haar te helpen - en waarschijnlijk ook te steunen -, maar ze wimpelde zijn hulp met een klein glimlachje af en hij ging dus al snel weer weg. Plotseling zag Zanna iemand het strand op rennen en herkende ze de persoon al snel als Ylva. Ondanks dat ze zometeen de offers moest doen, ging ze toch achter haar dochter aan en haalde ze haar pas in bij de waterrand van de zee. Ze wist niets te zeggen, dus knuffelde ze haar dochter enkel. Ze had geen woorden meer om zoiets goed te praten.

Aros balde zijn vuisten en spande zijn spieren aan van woede. Ondanks dat hij een grote bewondering had voor de Seer, wilde hij dit nieuws niet geloven. Maar als de Seer het had gezegd, dan moest het wel waar zijn... 'Laten we dan maar open dat dit niet de eerste keer zal zijn dat hij het fout heeft, niet waar?' siste hij. Kwaad pakte hij de hand van de vrouw vast waar hij eerder mee had staan praten en begaf zich in de menigte. Er stonden allerlei mensen in de weg en toen hij Klint zag, duwde hij hem opzij. Hij had een pesthekel aan die man.

'Mam, laat me met rust!' riep ze gefrustreerd uit en trok zich los uit de omhelzing van haar moeder. Ze wilde niet geconfronteerd worden met de waarheid en de aanwezigheid van haar moeder hielp daar niet bij. 'Ga naar Tyr en naar je offers.' mompelde ze en liep de andere kant van het strand op. De wind was weer opgestoken en zorgde ervoor dat er plukken uit haar opgestoken haar vlogen. Het kon haar allemaal niet meer interesseren. Ze voelde zich verraadde door haar vader, door iedereen.

May kreeg het warm bij zijn woorden en drukte glimlachend een kus op zijn wang. Ondertussen begon de menigte zich op te splitsen, de ene helft ging weer naar binnen om wat te eten en de andere helft liep naar het kampvuur toe, om zichzelf op te warmen. In de avond kon het nogal koud zijn in Kattegat en deze avond was geen uitzondering. May glimlachte stralend naar haar vriend en wou net voorstellen naar het kampvuur te gaan, toen Aros de menigte in kwam lopen. Zij ging alvast opzij, maar Klint bleef gewoon staan. 'Laat het gaan,' fluisterde ze, toen Aros hem geduwd had. Ze wist wat voor vete er tussen hen speelde.

Frey keek verbaasd toe hoe Ylva zich uit zijn handgreep los maakte en weg rende. Hij wilde achter haar aan gaan, maar wist dat dat niet zijn taak was. Ze waren gewoon vrienden en hij dacht dat ze het niet op prijs zou stellen als híj haar zou komen opzoeken. Haar moeder zou er vast al zijn. Hij liep dus op Eydis en Leida af en glimlachte naar de twee vrouwen. Hij kende beiden goed van de krijgslessen. Hij hoorde nog net hun laatste woorden. 'Een feest wordt enkel onvergetelijk met míj erbij,' grinnikte hij, terwijl hij een volle hoorn voor hun neus hield.

Klint keek gefronst om naar Aros. Het was dat May tegen hem begon te praten, anders was het waarschijnlijk uitgelopen op een gevecht. Gefrustreerd balde hij zijn vuisten, maar besloot zich te focussen op May. 'Kom, laten we naar binnen gaan. Als ik die kerel nog één keer zie vanavond, kan ik niet beloven dat ik zo kalm blijf als nu.' Iedere stap die hij zette, haalde het bloed onder Klint's nagels uit.

Haldor sloeg zijn armen over elkaar heen en zag zijn nichtje richting de zee lopen. Hij zag hoe ze haar moeder weg stuurde en langs de waterrand ging lopen, richting het onbelichte en eenzame deel van Kattegat. 'Ik denk dat ik even achter mijn nichtje aan ga. Ik kom zometeen weer terug en dan trakteer ik je op iets,' glimlachte hij, terwijl hij haar blote armen bekeek. 'Neem mijn mantel.' Hij deed zijn mantel af en legde deze over Elli's schouders heen. 'Dat is een mooi excuus om weer bij je terug te komen.' Hij glimlachte nog even en rende daarna achter zijn nichtje aan. Het was duidelijk dat ze geen gezelschap wou, dus hield hij een afstand tussen hen. Zo hield hij een oogje op haar.

Zanna keek gepijnigd toe hoe haar dochter zich losmaakte uit hun omhelzing en weg liep. Zanna bleef nog even zo staan en besloot toen maar weer richting het huis van Eirik te lopen. Dat had ze niet gedaan als Haldor niet had verteld dat hij achter haar aan ging. Toen Zanna weer op het plein was, zag ze Eirik staan en liep ze op hem af. Ze maakte een buiging, feliciteerde Abbi met haar zwangerschap en begon toen tegen Eirik te praten: 'Je moet zometeen met Ylva praten. Het was als een klap bij haar aan, Eirik.'

May haalde opgelucht adem toen Klint besloot niet achter hem aan te gaan. Het was al eerder in een gevecht uitgelopen tussen die twee en ze wist nog goed hoe ze allebei wekenlang met een rood en opgezwollen gezicht hadden rondgelopen. Ze legde haar handen op zijn vuisten en wachtte net zo lang tot deze ontspande. 'Ja, laten we naar binnen gaan, ik krijg het nu wel echt koud,' bekende ze lachend en besloot maar niet op zijn laatste opmerking te reageren. Onderweg kwam ze Elli nog tegen en ze vroeg of ze ook mee kwam naar binnen toe.

Eydis moest lachen toen Frey zich bij hen voegde. 'Het is dat je dat zelf altijd denkt.' zei ze grijnzend en pakte een hoorn die ze vulde met bier. 'Nou, dan kunnen we maar beter beginnen, anders dan gaan we het niet redden hoor vanavond.' Ze dronk de hoorn in één keer leeg en keek haar andere twee vrienden aan. 'Nu jullie nog.'

Eirik keek toe hoe Zanna aan kwam lopen en nam haar felicitatie aan. 'Ik wilde het haar eerder vertellen, maar ze weigerde om naar me toe te komen voor het feest. Ze vermijdt me al sinds ik terug ben uit Engeland, ze heeft me geen mogelijkheid gegeven om het haar eerder te vertellen.' legde hij haar uit en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Maar je hebt gelijk, ik moet met haar gaan praten.'

Leida keek grijnzend toe hoe Frey naar haar en Eydis kwam lopen. 'Oh, kom maar op!' lachte ze, toen Eydis haar uitdagend aan keek. Ze pakte twee hoorns van een tafel af en gaf er eentje aan Frey. De andere hield ze zelf en dronk ze in enkele teugen op. Het was heerlijk om één avond niet de perfecte dochter te spelen en gewoon plezier te maken. 'Laten we naar het kampvuur toe gaan. Wedden dat daar nog veel drank staat!'

Het duurde even voor Klint's handen zich ontspande. Toen ze zei dat ze het koud had, sloeg hij zijn arm om haar heen en zo tevens zijn mantel. 'Laten we dan maar snel gaan.' Hij drukte zijn lippen op haar slaap en keek op toen Elli zich bij hen voegde. Stilletjes als ze was liep ze naar binnen toe. 'Wat doe jij met Haldor's mantel?' vroeg Klint met een grijns en keek hoe ze rood werd. 'Hij gaf het aan me omdat hij dacht dat ik het koud had.' lachte ze en haalde een hand door haar haren heen.

Ylva sloeg haar armen om zichzelf heen en liet zich op haar knieën in het zand zakken. Het was misschien een verschrikkelijk gedachte, maar ze had altijd gehoopt dat haar vader geen kinderen meer zou krijgen. Dat zíj degene was die haar vaders middelpunt zou zijn en niet één of andere zoon. De goden hadden haar gebeden echter niet beantwoord bleek maar weer. Ze zou willen dat ze de tijd terug kon draaien, toen haar ouders nog samen waren - toen iedereen nog gelukkig was.

May voelde hoe ze het warmer kreeg door Klints armen en dankbaar glimlachte ze naar hem. Het was stom van haar dat ze haar eigen mantel thuis was vergeten door de haast om naar het feest te gaan. Ook May keek nieuwsgierig van de mantel naar het blozende gezicht van Elli. Ze wisselde een veelbetekenende blik met Klint uit en nam daarna plaats aan de tafel. 'Dat is aardig van hem,' giechelde May, waarna ze Elli zacht in haar zij porde. 'Waar is hij dan naartoe?'

Haldor besloot na een tijdje toch maar naar zijn nichtje te gaan. Hij nam zwijgend naast haar plaats in het zand en staarde naar de rustige en donkere zee. Soms keek hij opzij, in de hoop te zien dat ze wou praten met hem of dat ze hem nodig had, maar ze hield zich sterk, dus bleven ze zwijgend naast elkaar zitten. Hij vond het stom van zichzelf dat hij niet een extra mantel voor haar had meegenomen, dus sloeg hij uiteindelijk maar zijn arm om haar heen om haar warm te houden.

Ylva keek op toen Haldor naast haar kwam zitten. Het duurde even, maar na een tijdje legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan en begon ze te snikken. 'Het is zo oneerlijk...' zei ze zachtjes, terwijl ze haar blik op het water gevestigd hield. 'Ik zal niets meer voor hem betekenen. Ik zal enkel dat meisje van die ene vrouw zijn..' mompelde ze en veegde de tranen ruw van haar wangen af. 'Alsof ik nooit voor hem heb bestaan.'

'Hij is naar Ylva toe. Ze leek nogal overstuur door het nieuws van haar vader. Het verbaast me dat hij het haar niet eerder heeft verteld.. ze blijft tenslotte zijn dochter, niet waar?' Ze bemoeide zich niet graag met andermans zaken en zeker niet met die van de Earl. Wat hij wel of niet deed, moest hij zelf weten. Al gaf ze Haldor gelijk: als het haar nichtje was geweest was ze ook achter haar aan gegaan.

Haldor voelde hoe ze begon te schokken onder zijn arm en hij zag hoe er tranen over haar wangen gleden. 'Kom eens hier,' zei hij, terwijl hij beter zijn armen om haar heen sloeg, zodat ze nog warmer zou worden. 'Ik denk niet dat Eirik zo'n persoon is. En stel dat hij je vergeet, dan zorg ik er wel voor dat het niet zo is. Maar ik ken hem langer dan vandaag en ik weet dat hij gek op je is, Ylva. Je bent zijn trots.'

'Niet voor lang, zodra die zoon van hem geboren is, kan ik wat hem betreft gestolen worden!' riep ze gefrustreerd uit en keek haar oom aan. 'Ik had gewoon een jongen meoten zijn, dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan waren ze nog steeds samen.' mompelde ze en stond op. 'Maar ik moet me niet aanstellen. Als ik laat zien dat ik er zo mee zit, is het al helemaal een schande. Ik laat me niet uit het veld slaan door een jochie dat zestien jaar jonger is dan dat ik ben.' zei ze standvastig en keek Haldor aan.

Frey pakte de hoorn van Leida aan en dronk er gulzig van. De helft schonk hij over zijn kleding, maar dat deerde hem niet. 'Kom, laten we inderdaad naar het kampvuur gaan. Ik heb in Engeland geweldige liederen geleerd van onze Engelse gevangenen, werkelijk, je zal er niets van verstaan!' lachte hij uitbundig, terwijl hij de twee vrouwen met zich mee trok. Hij wou er ook een onvergetelijke avond van maken.

'Ze moet er nog aan wennen dat je thuis bent, denk ik,' zei Zanna zachtjes, terwijl ze haar mantel steviger om haar zelf heen sloeg. 'En ze was natuurlijk al bang voor dit nieuws. Ze denkt dat je haar zal vergeten als je eenmaal een zoon hebt. Ze- ze heeft het er ook moeilijk mee dat wij uit elkaar zijn. Het is dus gewoon een opeenstapeling van dingen en dat komt er nu allemaal uit. Haldor is gelukkig achter haar aan gegaan, want ze liep boos van mij vandaan, richting de rand van het dorp.'

May had een stukje brood gepakt en doopte het in het vet van het vlees, zodat het net wat lekkerder smaakte. 'Ik kan begrijpen dat Ylva overstuur is. Het is niet niets dat je vader opeens zegt - waar iedereen bij is - dat hij een zoon krijgt met zijn nieuwe vrouw.' Ze zuchtte en pakte onder de tafel de hand van Klint vast. Gelukkig waren niet alle mannen zoals de Earl. Eirik was een prima vent en ze kon goed opschieten met hem, maar hij kon nog wel wat leren over het omgaan met een dochter.

'Zanna, we weten beiden dat het daar niet om gaat. Ze heeft het me nog steeds niet vergeven, dat weet ik. En ik betwijfel of ze dat ooit wel eens zal doen.' Zijn dochter had zijn koppigheid geërfd en dat was te merken ook. 'Haldor?' verzuchtte hij. Zijn broer kon beter met Ylva overweg dan hijzelf, en ze was niet eens zijn dochter! 'Ik zal vanavond met haar gaan praten, ik kan nu niet zo ineens weglopen.'

Zanna zweeg bij zijn woorden en sloeg haar armen over elkaar heen, om zichzelf warm te houden. Ze wist dat Ylva haar vader inderdaad niet had vergeven dat hij hun huwelijk had verbroken, maar ze was er wel zeker van dat Ylva hem ooit zou vergeven. Maar als hij zo doorging zijn dochter op dusdanige manier te behandelen, ging ze zelfs daaraan twijfelen. 'Ik moet maar eens met de offers gaan beginnen,' begon ze uiteindelijk maar. De tekens op haar armen waren ietwat vervaagd en ze moest die dus bijschilderen. 'En... nog gefeliciteerd met jullie zoon,' zei ze zachtjes met een gepijnigd gezicht, die ze probeerde te verbergen door naar de grond te kijken.