Het feest

Elli keek verbaast om toen ze een stem aan de andere kant van haar hoorde. 'Oh hé! Ik had je helemaal niet gezien.' lachte ze en schudde verbaast haar hoofd. 'Nee, je hebt geen slecht gezelschap? Hoe kom je daar nu weer bij?' Elli had veel bewondering voor de strijders die naar Engeland waren geweest en ze snapte dan ook best dat ze niet allemaal even vrolijk terug kwamen als ze heen waren gegaan. Daarnaast was Haldor altijd iemand die bescheiden en rustiger was dan de rest.

'Dat weet ik zeker.' beaamde ze. 'Mijn vader denkt nog steeds dat ik zo jong ben dat ik ga gillen als ik de woorden "bloed" en "moord" hoor.' gniffelde ze en keek ondertussen bewonderend naar de mannen. Naast hen begon het vuur ook steeds groter te worden. Als het op zijn grootst zou zijn, zou haar vader een toespraak houden en zouden ze beginnen met de offerringen. Dat was altijd het spannendste onderdeel vond Ylva, en haar moeder hielp altijd mee. 'Dus ik wil maar al te graag jou versies van de verhalen horen, Frey!' riep ze boven de herrie uit.

Eydis keek geschrokken om toen ze twee armen van achteren om zich heen voelde. 'Hé, gek! Ik schrik me rot!' riep ze lachend uit en sloeg haar armen ook om Leida heen. 'Het wordt inmiddels wel tijd dat je eens met ons mee gaat, vind je niet?' Ze snapte nog steeds niet dat Leida niet meeging op de tochten, maar die keuze moest ze zelf maken. 'Het gaat goed! Kijk om je heen, is het niet geweldig!' Eydis genoot altijd van dit soort feesten.

Haldor glimlachte naar haar en keek bescheiden naar de tafel. Elli stond bekend als een uiterst lieve meid in het dorp en het zou hem ook niet verbazen als ze toch had gehoord wat Eydis had gezegd. 'Ik werd net uitgemaakt voor slecht gezelschap,' zei hij met een klein glimlachje, terwijl hij van zijn hoorn dronk. 'Maar ik zal mijn best doen om beter gezelschap te zijn. Hoe gaat het met je?' Hij was oprecht geïnteresseerd. Elli was niet iemand die dingen voor hem zou verbergen.

'Het is toch onwerkelijk om te bedenken hoe beschermend jouw vader tegenover jou is, terwijl andere vaders hun dochters gewoon mee laten vechten in de strijd!' lachte Frey, waarna hij weer luidkeels joelde. Toen een man hun kant op werd geduwd, trok hij Ylva naar hem toe en duwde hij de man weer de ring in. 'Ik ben al te blij om mijn verhalen te vertellen. Iedereen moet horen over Engeland, het was geweldig!'

Leida sloeg glimlachend haar armen om haar vriendin heen en drukte een kus op haar wang. Ze was écht opgelucht dat Eydis weer veilig terug was. Ze kon nog weleens roekeloos zijn, en al helemaal als haar vrienden in gevaar waren. Dat soort situaties kwamen natuurijk vaak voor in Engeland en dus had Leida vaak gebeden aan de Goden om Eydis veilig te houden. 'Het is zeker tijd,' stemde Leida in, maar dacht meteen aan haar vader. 'Maar hier zijn er ook krijgers nodig, dus ik voelde me nog een klein beetje nuttig.' Ze keek naar de vechtende mannen en grinnikte. 'Misschien moeten we ons ook eens in de strijd gaan mengen.'

'Ach, niet iedereen waardeert al het gezelschap.' zei ze en bekeek hem kort. Ze had Haldor nooit gezien als slecht gezelschap. Hij was niet de typische strijder die je zou verwachten tegen te komen, maar dat betekende niet dat hij geen goed gezelschap zou vormen. 'Ach, je kent het. Alles gaat zijn gangetje hier.' Haar vader had een smidse en zorgde voor veel van de wapenvoorraden van Kattegat. Zelf hielp ze haar moeder vooral in het kruidenwinkeltje wat ze erbij hadden. 'Het gaat goed met de winkel, dus ik ben ook tevreden.'

'Zolang mijn vader geen zoons krijg, ben ik toch echt de enige nakomeling die hij heeft. Ik denk niet dat hij graag ziet dat die wordt afgeslacht in een geve- oh!.' Geschrokken maakte Ylva een klein sprongetje toen de man bijna tegen haar aan knalde. Volgens Ylva was de enige reden waarom haar vader haar behandelde alsof ze van glas was gemaakt, dat hij zijn erfgenaam niet wilde verliezen. 'En ik ben altijd blij om naar je verhalen te luisteren.' gaf ze toe en hoopte dat hij de blos op haar wangen niet zag.

Haldor kon iets anders bedenken dan dat hij best jaloers op Elli was. Niet het soort jaloers dat hij het haar niet gunde, maar meer de soort dat hij best wel zo'n zelfde soort leventje wou hebben. Een simpel, ongecompliceerd leven. 'Heb je zin om mee naar buiten te gaan en naar het kampvuur te kijken?' vroeg Haldor uit het niets. Zijn broer en Eydis hadden gezegd dat hij plezier moest maken en misschien kon hij dat wel met Elli. Hij wou haar in ieder geval gezelschap houden, tot ze geen zin meer had in hem of andere mensen tegen kwam.

Frey fronste zijn wenkbrauwen, toen ze over nakomelingen begon. Het was zijn oudere zuster, die nu de vrouw van Eirik was geworden. Er stond een enorme druk op haar om kinderen te baren, en dan eigenlijk alleen maar zoons. Anders werd ze net zoals de eerdere vrouwen gemakkelijk vervangen en dat wilde hij haar echt niet zien overkomen. Ingenomen glimlachte hij, toen ze vertelde dat ze graag naar zijn verhalen luisterde. 'Ik ben dan ook de beste verteller hier in Kattengat!' glimlachte hij trots. 'En wees maar blij dat je vader zo voorzichtig met je is. Er zijn weer best wat mannen en vrouwen niet teruggekomen uit Engeland...'

'Denk erover na, we kunnen altijd meer krachten gebruiken. Zeker in Engeland.' verzekerde ze haar vriendin en schudde lachend haar hoofd. 'Het is veel amusanter om te kijken naar dit gebeuren. Moet je zien hoe ze zich uitsloven, en voor wat? Voor "roem"?' Eydis geloofde niet in roem, mensen vergaten je toch wel, wat je ook deed. 'Maar als jij je graag vies wilt maken, hou ik je niet tegen.' Leila verdiende ook wel eens wat plezier, zeker nu ze niet mee was geweest naar Engeland.

'Oh, ja natuurlijk! De offerringen zullen zo ook wel beginnen. Het verbaast me dat Eirik nog niet is begonnen aan zijn speech. Ik hoorde van een paar vrouwen dat hij erg opwindend nieuws had.' Ze had geen idee wat het was, maar de vrouwen klonken er erg opgetogen door. Elli stond op van de tafel en liep samen met Haldor naar buiten toe. De spelen leverde een oorverdovend lawaai op en eigenlijk had ze al meteen spijt dat ze de rustige hal had ingewisseld voor dit luidruchtige gedoe. 'Wauw, dat ze daar nog energie voor hebben!' riep ze lachend boven de herrie uit.

Ylva moest lachen toen hij zei dat hij de beste verhalen verteller uit Kattegat was, en blozend stemde ze met hem in. 'Ach, ik weet het. Al zou ik af en toe best een iets avontuurlijker leven willen leiden dan dit. Misschien komt dat nog wel, ik ben nog jong.' Met grote ogen keek ze toe hoe één van de mannen er met de winst vandoor ging en de stilte viel toen haar vader de hal uitstapte.

Eirik had zijn vrouw aan de hand genomen en liep met haar de hal uit. Toen de stilte viel, glimlachte hij naar de mensen en liet hij haar hand los. 'Bedankt iedereen voor het komen, naar dit prachtige feest. We zijn hier om te vieren dat we heelhuids terug zijn gekeerd uit Engeland!' Gejoel kwam voort uit de menigte, maar met een handgebaar had hij dat al snel gesust. 'Ook zijn er verliezen gevallen, we zijn mensen verloren. Dierbare strijders, en ook voor hen is dit feest. Ter ere van hun leven! Zij die gestorven zijn op het slagveld, zullen met ons mee feesten vanuit Valhalla!' Sterven op het slagveld was de meest eervolle dood die je kon wensen en het was dan ook iets dat werd gewaardeerd door de mensen. 'Maar dat is niet het enige wat ik jullie wil vertellen. Abbi draagt mijn zoon.' Een gigantische trotse glimlach gleed over zijn lippen heen en hij liet zijn hand in die van zijn vrouw glijden.

Frey had niet eens door dat Eirik naar buiten was gekomen, dus ging hij door met joelen, tot opeens iedereen om hem heen stil werd. Zijn zus schonk hem een harde blik en hij hield dus snel zijn mond. Als familie van de vrouw van de Earl moest hij, net zoals Ylva, een reputatie hoog houden. Waarschijnlijk was Abbi blij dat hij even paar maanden weg was, zodat hij geen herrie kon schoppen. Het hele verhaal ging langs hem heen, tot hij over Abbi begon en een... baby? Hij zou oom worden! Met een trotse blik klapte hij, maar voelde ondertussen ook een koude trilling over zijn lichaam heen gaan. Ylva zou nu niets meer voor Eirik betekenen. Hij zocht met zijn hand die van Ylva en kneep er zachtjes in, als steun.

Hij legde beschermend een hand op Elli's rug en begeleidde haar zo door de menigte heen, tot ze een wat rustiger plekje vonden. Hij wilde niet dat ze gewond zou raken, doordat één van de krijgers tegen haar aan zou botsen. Op hetzelfde moment kwam Eirik naar buiten en begon zijn speech. Hij wist al van Abbi en de baby af, dus kwam het niet als zo'n grote verrassing als dat het bij de andere mensen kwam. Hij zocht Zanna en Ylva met zijn ogen in de menigte op, om te zien hoe ze erop reageerde, maar hij kon ze niet vinden. Hij vond het teleurstellend van zijn broer dat hij hen niet eerder op de hoogte had gebracht, zodat het niet als verrassing én klap kwam.

Toen Eirik aankondigde dat hij een zoon zou krijgen, haalde ze diep adem en kwam er al snel een brede glimlach op haar gezicht. Als Abbi niet zwanger geweest zou zijn, zou Leida waarschijnlijk zijn nieuwe bruid worden. En nu kon ze misschien wel mee op de nieuwe missie! Dus klapte ze beleefd met de anderen mee en keek ze haar vriendin ondertussen met de meest gelukzalige blik aan. 'Laten we zometeen veel drinken en dit een onvergetelijke avond maken. Dat heb ik wel nodig na deze ongelofelijk saaie maanden.'

May was samen met Klint bij de rest van de dorpbewoners gaan staan en luisterde naar de speech van Eirik. Ze moest glimlachen om het nieuws dat Abbi zwanger zou zijn. Het was een goede vriendin van haar en ze gunde het haar dan ook echt. Ondertussen keek ze ook stiekem naar Klint en bestudeerde ze zijn gezicht bij het nieuws. Onwillekeurig vroeg ze zich af wanneer zij samen kinderen zouden krijgen. Toen Klint weg was, waren na enkele weken haar bloedingen gestopt. Later bleek dat het kwam omdat ze ondervoed was geweest en gelukkig waren daarna haar bloedingen weer begonnen. Maar ze had echt gedacht dat ze zwanger was en ze had zich nog niet eerder zo gelukkig gevoeld. 'Ik hou van je,' zei ze dan ook spontaan tegen haar vriend, waarna ze verlegen glimlachte. Hopelijk wist hij niet waar ze aan gedacht had. Ze wist helemaal niet of hij al klaar was voor kinderen.

Aros was - natuurlijk - de winnaar geworden van de wedstrijden. Hij wou net zijn felicitaties in ontvangst nemen, toen plotseling Eirik aan kwam lopen. Met een ijzig gezicht en met veel tegenzin maakte hij plaats voor de Earl en ging hij zelf aan de rand van de menigte staan. De meeste woorden boeide hem niet, maar het laatste nieuws wel. Aros wilde al jaren Earl worden en met elke miskraam of dochter van Eirik voelde hij het dichterbij komen. Maar nu een zoon? 'Hoe weet je dat het een zoon zal zijn?' bulderde hij plotseling door de menigte heen. Hij wist niets van geboortes of zwangerschappen. Kon iemand echt al weten wat het zou worden? En een zoon zou voor hem betekenen dat hij geen kans meer had om Earl te worden en dat moest hij ten alle tijden vermijden.

Het koste Zanna heel veel moeite om haar gezicht neutraal te houden bij het nieuws over de baby. Het kwam als een klap aan, ondanks dat ze wist dat er een grote kans was dat Abbi vroeg of laat zwanger zou worden. Al snel draaide heel wat hoofden naar haar toe, om te zien hoe ze op het nieuws reageerde, dus ging ze vluchtig verder met de voorbereidingen van de offers. Niemand hoefde haar tranende ogen te zien en dus haar zwakte op te merken. Het deed haar tweemaal zoveel pijn: aan de ene kant hoopte ze zo erg dat ze een nieuwe start kon maken met Eirik en aan de andere kant wilde ze niet dat Ylva als dochter van de Earl opzij werd gezet. En dat was nu beide het geval.

Ylva's blik versteende toen ze het nieuws van haar vader hoorde. Ze voelde wel dat iemand haar hand beet pakte, maar ze was te verlamd om erop te reageren. De menigte begon te klappen, maar zijzelf kon niets anders doen dan staren naar haar vader. Waarom had hij het haar niet eerder verteld? Toen ze realiseerde wat dit zou betekenen, kwam de klap nog harder aan. Woedend trok ze haar handen los en beukte ze zich door de menigte heen. Het maakte haar niets uit wat de mensen van haar dachten - of wat haar vader dacht - ze moest gewoon weg zijn van dit alles. Weg van haar vader en die stomme baby van hem.

Klint klapte met de menigte mee toen de Earl zijn grote nieuws bekend maakte. Glimlachend keek hij naar May en trok haar dichter naar zich toe. 'En ik hou van jou.' Hij had het erg getroffen met May. Ze was zijn steun en toeverlaat, in alle opzichten. Hij kon zich niet indenken dat hij ooit nog zo van een andere vrouw zou houden. Toen iedereen weer wat stiller was, trok Aros alle aandacht zijn kant op. Klint had altijd al een hekel aan hem gehad en dit soort acties maakte zijn beeld van hem er niet beter op.

Elli moest glimlachen bij het nieuws van de Earl. Ze was blij voor hem dat hij een zoon zou krijgen. Op de vraag van Aros had ze geen antwoord, ze had altijd van haar moeder gehoord dat ze vanaf het begin al had geweten dat het een meisje was. Het was een onderbuik gevoel geweest en ook bij haar oudere broer had haar moeder gelijk gehad. 'Ik ben blij voor Eirik, hij heeft er zo lang op gewacht.' zei ze tegen Haldor en klapte met de rest van de mensen mee.

'Zo nu heeft je vader in ieder geval ook geen reden mee om je hier te houden!' lachte Eydis naar Leida toe en klapte mee. Ze had medelijden met Zanna en Ylva, het was vast niet makkelijk om dit nieuws te verwerken. Oogrollen keek ze naar Aros die weer eens de aandacht op zich moest vestigen. Het was ook altijd hetzelfde met die man. 'Volgens mij wordt de avond alleen maar erg wazig, in plaats van onvergetelijk als je zoveel gaat drinken. Maar ik zeg er geen nee tegen!'

Eirik keek met een glimlach toe naar de reactie van de mensen. Hij wilde zijn dochter - die verwoed wegrende - terug halen, maar net op dat moment begon Aros te praten. 'De Seer heeft het voorspelt. Na de grote overwinning, zullen de goden je iets schenken. Iets van grote waarden.' herhaalde hij de woorden van de Seer, die hij had gezien voordat hij naar Engeland vertrok. 'Ik vertrouw de woorden van de Seer, hij heeft het gezien, dus het zal gebeuren.' De Seer had altijd gelijk, hij was degene die met de goden kon communiceren. 'Mijn vrienden, laten we drinken op dit heugelijke nieuws!'