Het feest

Frey trok zijn blik van Eirik af en ging verder met zijn gesprek met Ylva. Daarnaast stortte hij zich ook op zijn zoveelste stuk vlees. De terugreis was enorm lang geweest en het voelde alsof hij wel een week nodig had om bij te eten. 'Niets gebeurd? Dat geloof ik niet. Kom eens met wat sappige verhalen, Ylva!' lachte hij, terwijl hij haar nieuwsgierig aan keek. Meestal wist ze wel wat sappige roddels te vertellen.

'Hé, je blijft met je poten van me af.' merkte ze op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Ik zal zelf bepalen met wie ik ga en met wie ik niet ga. Daar heb ik geen hulp bij nodig, Aros.' Het verbaasde haar nog steeds dat iedereen zich zo aangetrokken tot hem voelde. Zelf viel ze niet zo snel voor mensen: het had aardig wat tijd nodig, mocht je willen opvallen bij Eydis. 'Dus, ik zou zeggen, ga maar weer terug naar je hoeren, die hebben je harder nodig dan ik. Ik vermaak me wel.'

Aros' glimlach verdween en met een ijzige blik bleef hij haar aan kijken. Ze reageerde zo fel op zijn woorden, dat het zou hem niet verbazen als ze nog maagd was. 'Ik denk dat ik misschien nog wel even blijf. Mijn ''hoeren'' wachten wel.' Hij grijnsde weer en voegde zich bij de mannen, om mee te doen aan enkele spelen. Hij vond het heerlijk om zijn kracht te laten zien en vooral om te winnen van zijn vrienden en de andere krijgers. Misschien kon hij Eydis nog wel imponeren.

'Er is echt niet veel gebeurd hoor!' lachte ze en keek hem kort aan. 'Alleen maar kleine dingetjes, die niet belangrijk zijn. Ik weet zeker dat Engeland veel spannender was dan dit saaie gat.' merkte ze op en sloeg haar armen over elkaar heen. Iedere keer als ze naar Frey toe ging, nam ze zichzelf voor dat ze een goed gesprek met hem zou voeren, maar altijd viel ze stil.

Eydis trok haar wenkbrauw op en rolde met haar ogen. Mannen waren altijd zo druk bezig om indruk te maken op vrouwen. Zelf was ze daar niet snel door geïmponeerd, maar ze vond het altijd leuk om te zien hoeveel moeite ze ervoor deden. 'Doe geen moeite, Aros! Je hoeft niet te verwachten dat ik je vanavond warm kon houden!' riep ze lachend en liep hoofdschuddend terug de hal in. Ze zag Eirik met Haldor praten en liep wat dichter naar hen toe.

Frey moest lachen en at nog wat van zijn vlees. 'Ik weet wel zeker dat Engeland boeiender was dan hier in Kattegat. Het was daar zó mooi, Ylva, je moet het zelf gewoon een keer zien!' vertelde hij enthousiast. Enkele tellen later vielen ze beiden stil en wreef Frey ongemakkelijk met zijn hand over zijn achterhoofd. 'Zullen we naar de wedstrijd gaan kijken? Het vuur wordt daarna aangestoken en ik denk dat het best spectaculair zal zijn.' Hij knikte en glimlachte naar wat vrouwen naast hem en keek daarna Ylva weer aan.

Elli besloot uiteindelijk toch naar binnen de lopen. Buiten begon het steeds drukker te worden en ondanks het vuur, begon ze het best koud te krijgen. Eenmaal binnen, kreeg ze meteen een hoorn met bier in haar handen geduwd. Ze liet zichzelf op haar knieën zakken aan een van de tafels en lachte mee met wat mensen die verhalen over Engeland aan het vertellen waren.

Haldor zuchtte diep en keek zijn broer met een opgetrokken wenkbrauw aan. Misschien had zijn broer wel gelijk, want genieten was één van de dingen die hij nog niet aan het doen was. 'Ik denk dat ik jullie even alleen laat. Ik zie jullie zometeen weer.' Hij sloeg broederlijk op zijn broers rug en drukte een kus op zijn schoonzus' wang. Hij stapte van het plateau af en zag Eydis staan. 'Hé!' begroette hij haar en gebaarde naar een tafel, waar al best wat mensen aan zaten. 'Zullen we gaan zitten?'

Ylva keek hem aan en knikte. 'Als mijn vader het toe zou laten, zou ik niets liever willen.' verzekerde ze hem en keek naar de vrouwen die naar hem zwaaide. Ietwat treurig zuchtte ze uit en stond op. 'Ga maar alvast, ik moet nog even iets vragen aan mijn moeder. Ik kom er zo aan.' Ze schaamde zich rot! Die andere vrouwen waren allemaal veel interessanter - en véél knapper - dan dat zij was. Snel stond ze op en zocht ze haar moeder in de menigte.

Eydis knikte en liep achter hem aan. 'Bij de goden, Aros denkt nog steeds dat hij iedere vrouw in zijn bed kan krijgen. Die man is ook nooit bevredigd hè?' Het was dan ook iets waar hij om bekend stond, maar nog steeds verbaasde het haar. 'Nou, meneertje "vanavond ga ik plezier maken", het ziet er niet echt naar uit dat je jezelf vermaakt.' Ze trok haar wenkbrauw op en vulde haar hoorn met bier. 'Kom op, laat je gaan!'

Zanna was Tyr toevalligerwijs tegengekomen en keek nu toe hoe hij streed met de andere krijgers. Ze had hem nog zo aangeraden om rust te houden, maar bij een krijger had dat natuurlijk geen enkele zin. Met een bedachtzame blik bekeek ze de man, toen ze plotseling haar dochter het huis van Eirik uit zag lopen. Met een brede glimlach liep ze haar tegemoet en sloeg ze haar armen om haar heen. 'Je ziet er zo prachtig uit!' glimlachte ze trots. 'Was het leuk met je vader?'

Ylva keek haar moeder met grote ogen aan. 'Ik ben niet bij vader geweest..' zei ze afwezig en pulkte aan haar jurk. 'Ik ging met Frey praten, en ik wist niet meer wat ik moest zeggen! Mam, het was zo ongemakkelijk! En toen - ugh - ik ben gewoon weg gelopen, ik wist niet meer wat ik moest doen...' ratelde ze en keek haar moeder aan. 'En nu? Wat moet ik nu doen? Hij zei dat hij naar buiten toe kwam, en, volgens mij heb ik het echt helemaal verpest..'

Haldor moest lachen toen ze over Aros begon. Hij stond inderdaad bekend als een man, die het merendeel van de vrouwen in Kattengat in zijn bed had gehad. En hij maakte geen onderscheid tussen ongehuwd of gehuwd, hij ging elke uitdaging aan. 'Ach, niets van hem aantrekken. Als we allemaal op zijn tijd een partner hebben gevonden, dan zal hij pas merken wat voor jaren hij verspild heeft.' Haldor nam plaats aan de tafel en knikte naar de andere mensen. 'Ik vermaak mij ook niet,' gaf hij toe met een trieste glimlach. 'Het is moeilijk om na zo'n lange reis opeens weer te doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.'

Zanna keek haar dochter met een geamuseerde blik aan, maar ook met een begripvolle. Ze wist nog goed hoe onzeker ze vroeger was geweest bij Eirik en hoe ze ook nooit uit haar woorden kwam. 'Frey is nog maar net terug van zijn reis en alles is opeens zo overweldigend. Je hebt het dus echt niet verpest, lieve Ylva. Je kan twee dingen doen: of je gaat naar hem terug of je spreekt hem morgen nog eens aan. Beide keuzes zal hij prima vinden.' Ondertussen stopte ze wat plukken terug in het haar van Ylva en glimlachte ze geruststellend. 'Ik ga zometeen maar eens naar je vader toe.'

Ylva keek haar moeder aan en knikte. 'Ik schaam me al helemaal als ik me vandaag niet meer ga laten zien..' mompelde ze en zuchtte uit. 'Ik ga kijken waar hij is. En jij veel plezier met...' Ze wenkte lachend naar Tyr die zich verderop stond uit te sloven. Zelf liep ze richting de plek waar ze Frey voor het laatste had gezien en hoopte dat hij haar niet al te raar zou aankijken.

'Ik trek me ook niets van hem aan, maar dat heeft hij zelf volgens mij nog niet echt door.' lachte ze en keek hem aan. 'Oh kom op Haldor. Ik weet dat het weer wennen is om terug te zijn, maar je moet het wel laten gaan. Je hoeft niet te doen alsof er niets gebeurd is, want dat is er wel.. Maar dit is nu weer ons leven. Het zal vast nog even duren voor we weer naar Engeland gaan, dus als ik jou was zou ik er maar aan wennen.' Ze dronk een slok van haar bier en pakte een bout vlees van een schaal af.

Haldor liet een diepe zucht gaan en keek naar de tafel. Het was gemakkelijker gezegd dat gedaan om je meteen weer op je gemak te voelen, terwijl hij niet eens zijn plek wist in Kattegat. 'Laten we het over iets anders hebben,' zei hij uiteindelijk maar. Misschien moest hij hier helemaal niet blijven, maar meteen weer op reis. Hij had gehoord dat de buurdorpen ontstemd waren en misschien kon hij wel met ze praten. Hij voelde zich anders zo nutteloos in Kattegat.

'Oh, wauw, ik ben blij dat het niet zover is gekomen.' Als hij had geweten dan de bedreigingen zo serieus waren, wist hij niet of hij nog wel naar Engeland wilde. Hij zou niet willen dat hij May achter zou laten in Kattegat, terwijl hij wist dat er een serieuze bedreiging was op een gevecht: in dat geval wilde hij haar beschermen. 'Ik weet zeker dat Eirik alles gaat oplossen, maak je daar maar geen zorgen om.' Hij drukte zijn lippen op haar slaap en keek toe hoe de hal langzaamaan leeg liep. 'Zullen wij ook maar eens gaan kijken hoe het er uiten aan toe gaat. Het klinkt in ieder geval gezellig.'

Frey had verbaasd toe gekeken hoe ze op was gestaan en weg was gelopen. Hij had nog rustig zijn vlees opgegeten en was daarna ook opgestaan, om naar buiten te gaan en naar de wedstrijden te kijken. Zoals gewoonlijk stond Aros zich enorm uit te sloven. Opeens zag hij in zijn ooghoek Ylva weer aan komen lopen en glimlachte hij naar haar. 'Was het gelukt met je moeder?' vroeg hij, terwijl hij zijn blik weer richtte op de wedstrijd. 'Pff, dat die jongens nog energie over hebben om te vechten. Ik ga de komende weken echt niets doen, in elk geval niets dat met vechten te maken heeft.'

May legde haar hand op zijn wang en glimlachte geruststellend. 'Ik ben ook blij dat het niet zo ver is gekomen. Gelukkig hadden we nog genoeg mannen en vrouwen in Kattegat, die weten hoe ze moeten vechten. En ik ben natuurlijk jouw lessen ook nog niet vergeten.' Voordat hij naar Engeland ging, had hij haar nog enkele lessen gegeven hoe ze zichzelf kon verdedigen. Het waren simpele trucs, maar het kon het verschil tussen leven en dood betekenen. 'Laten we dat doen.' Ze pakte zijn hand vast en trok hem overeind, waarna ze naar buiten liepen. 'Die mannen weten ook echt niet van ophouden,' lachte ze, terwijl ze aan de overkant van het plein haar moeder zag staan. Ze zwaaide even en keek daarna weer naar de wedstrijd. Het ging er nogal hard aan toe en het kwam vaak voor de er iemand zo het publiek in werd geduwd of gegooid.

Ylva knikte toen hij vroeg of alles was gelukt. 'Ja, ik had beloofd dat ik haar af en toe zou opzoeken.' loog ze en keek naar de mannen die zich op allerlei onderdelen stonden uit te sloven voor de joelende menigte. Ergens was ze wel blij dat Frey er niet aan meedeed: ze vond het veel leuker dat hij hier stond. 'Dat kan ik ergens wel begrijpen. Als je een keer tijd heb, wil ik alle verhalen horen.' zei ze met een glimlach en keek hem zijdelings aan. 'Alleen als je wilt natuurlijk.'

Eydis rolde met haar ogen en stond op. 'Prima, dan blijf je maar lekker chagrijnig.' mompelde ze en liep naar buiten toe, waar de sfeer in ieder geval een stuk beter was. Lachend stond ze langs de kant toe te kijken naar de mannen. Sommige joelden dat ze mee moest doen, maar ze weigerde. 'Ik kijk liever hoe jullie je uitputten!' riep ze lachend en bood haar hoorn aan, aan één van de mannen die er nogal uitgeput uitzag.

Haldor keek niet eens toe hoe ze opstond en reageerde er ook niet op. Hij wist dat hij niet het beste gezelschap was, maar hij kon er ook niet meer tegen hoe Eydis hem pushte iemand te zijn die hij niet was. Hij wist dat het niet eerlijk was om haar de schuld te geven, dus verbande hij de gedachte al snel el draaide hij zich naar de persoon om die aan de andere kant zat. Het was een Elli, die hij toevallig kende. 'Ben ik echt zulk slecht gezelschap?' vroeg hij met een trieste glimlach.

Toen een man zijn tegenstander in de menigte gooide, joelde Frey net zo hard als de anderen mee en lachte hij breed. Het was goed om weer thuis te zijn. Hij luisterde vervolgens geboeid naar de woorden van Ylva en knikte met een glimlach. 'Natuurlijk wil ik je alle verhalen vertellen! Ik durf te wedden dat de verhalen van Haldor en Eirik super saai zijn. Dan kan je ze beter van mij horen,' zei hij met een knipoog.

De wind was gelukkig minder geworden en de mensen die verantwoordelijk waren voor de grote vuurstapel mochten ook mee doen aan het feest. Leida liet dat niet tweemaal zeggen en rende meteen naar de wedstrijd toe, die gaande was. Al snel zag ze haar vriendin Eydis staan en sloeg ze van achteren haar armen om haar heen. Ze had haar nog helemaal niet gezien! 'Hoe gaat het met je? Ik heb je zo gemist!' riep Leida boven het lawaai uit.